canım egem,

bir ay daha büyüdün. yavaş yavaş okula alışıyor gibisin. en azından artık kapıda ağlamıyorsun. akşamları da burnumuzdan getirmiyorsun. hoş bir günün bir gününe uymuyor ama, geneli söylüyorum. sen okula alıştıkça ben mutlu oluyorum.

hafta içi seninle çok görüşemiyoruz. her akşam anca 2 saat. o saatleri de çok iyi değerlendirmeye çalışıyoruz. hafta sonları ise tam gün beraber eğlenmeye çalışıyoruz. bizim gibi çok gezen bir ailenin senin gibi evde oturmayı seven bir oğlunun olması nasıl bir handikaptır onuda çözebilmiş değiliz :)) umarım zamanla bize ayak uydurursun. çünkü seninle gezmeyi çok seviyoruz oğluşum. istiyorum ki bizim gördüğümüz her şeyi gör, bizim deneyimlediğimiz her güzelliği seninle paylaşalım.

tabi dışarı çıkınca ilgi azalıyor ya, büyük ihtimal evde tüm ilgimizi tüm sevgimizi almak istiyorsun.

konuşman büyüdükçe daha da düzeliyor. ve o kadar güzel cümleler kuruyorsun ki, bayılıyorum.

mesela;  bunu ister misin egecim diyorum, isterim tabiiibiii kiiii diyorsun. :))

okuldan edindiğin bazı kötü alışkanlıklar var, bağırmaya başladın. sinir oluyorum ama biz telkin ettikçe yapmamaya özen gösteriyorsun. çığlık atıyorsun öyle durduk yerde. sinirlenince de bağırmaya başladın. okuldan önce yoktu bunlar hiç. pamuk gibi uyumlu bir çocukken okuldan sonra gerginleştin. umarım okula alıştıkça doğruyu yanlışı da öğreneceksin. gerginliğini sınıfındaki arkadaşlarından bazılarının yüksek sesle bağırmasına bağlıyorum. sen çok yüksek sesleri sevmezsin. sakin ortamları seviyorsun genelde.

genel olarak böyle kuzucuğum 32.ayının özeti.

seni çok seviyorum egem…