Yanımda içime doya doya çektiğim mis gibi kokunla uyuyorsun. Nihayet…
18 Temmuz sabahına doğru bir ağrı ile uyandım egecim. Saat gece 3 civarıydı. Kanamam başlamış sense, sana kavuşacağımız sabah saat 9u bekleyememiştin. Apar topar hastanemize gittik. Doktorumuz ve ekibi hazırdı bile. Ne olduğunu anlamadan beni doğum için hazırladılar. Baban ve ananen eşliğinde doğumhaneye indik. Onları ameliyathanenin kapısının ardında bıraktıktan sonra gerçekle başbaşa kaldım. İşte 9 aydır beklediğim an. Seni deli gibi merak ettiğim 9 ay… Bitmişti ve seni görmeye dakikalar kalmıştı oğlum. Korkuyla karışık merak ve sona gelmiş olmanın rahatlamasını hissediyordum.

Epiduaral takıldı, korktum çok. Masaya yatırıldım, telaşlandım. Deli gibi titriyordum. Beni konuşturuyorlardı. Doktorum Nevin hanım senin göbek adını koydu o esnada. O saatte gelmeye kalktığın için anestezi uzmanı doktorumuzun adını koydu sana. Olcay… Göbek adın Olcay oldu egecim.
Saat 04:20 olduğunda daha başlamadıklarını düşünürken senin sesini duydum oğlum. İnce tiz bir bebek sesi. Bebeğimin sesi… Seni giydirirlerken izledim. Sonra hemen yanıma getirdiler seni. Yanağıma dayadılar. Öyle güzel bir duyguydu ki… 9 aylık hasret bitmişti. Sonunda yüzünü görebilmiştim sağsalim. Allahıma şükrettim oğlum, seni bize sağsalim kavuşturduğu için.
Dikişlerim bittikten sonra beni de yukarı odaya çıkardılar. Herkes beni bekliyordu. Baban, ananen, babaannen, deden…
Ben ameliyathanedeyken onlar bebek odasında seni doya doya izlemişler. Baban beni gördüğünde gözyaşları ile çok güzel bir bebek çok güzel bir bebeğimiz var diye bana sarıldı. İlk kez ağladığını gördüm babanın egecim. O anı da hiç unutmayacağım oğlum.
Sonra seni yanımıza getirdiler. İlk emzirme deneyimim fena değildi. Çok uzun yoldan çok aç gelmiş gibi yapıştın memeye. Herşey güzel, herşey yolundaydı.
Artık anne ve babaydık…
.

Artık dünyalar tatlısı bir oğlumuz vardı. Adıyla büyüsündü, bahtı güzel olsundu, uyusunda büyüsündü…
Oğlum, Ege’m, bu yazıyı yazarken 1hafta 1günlük oldun. Bir haftadır sana öyle bir alıştık ki, uyandığımda burnumda tüttüğünü hissediyorum. Sen odanda uyurken biz salonda seni özlüyoruz oğlum.
Minicik ellerin, minicik ayakların, minicik yüzün… Miniminnacık bir bebeksin. Oğlumuzsun… Mis gibi kokuyorsun, koklamaya doyulmuyorsun.
Son bir haftadır geceleri uyumuyorum hiç. Gündüzleri kısa kısa kestirmeler… Devamlı bir süt, alt açma, gaz, uyutma döngüsü içinde hiç şikayetçi değiliz. Sana bakınca gerçekten uykusuzluğun bir önemi kalmıyor. Tek amacımız sağlıkla büyümen.
İlk muayeneni yaptırdığımız gün 24 Temmuz’da göbeğin de düştü. Şimdi düşen göbeğini ne yapacağımızı düşünüyoruz. Seni görmeye Ankara’dan gelen Esin teyzen göbeğini ODTÜ ye gömmeyi teklif etti. Bakalım, belkide öyle yaparız 🙂
İlk banyonu da yaptırdık bu arada. Babanla ben bunu da başarmanın sevincini yaşıyoruz 🙂 tek başımıza öğreniyoruz herşeyi birtanem. Özelikle babanın cesaretine hayranım, doğduğun günden beridir hiç çekinmeden, korkmadan altını temizliyor. Gazını çıkartıyor. Hiç korkmadan seni elinde evirip çeviriyor. Her babayiğidin harcı değildir bak söyliyeyim sana oğlum :)) sevgilim sana mükemmel bir baba oldu.

Evdeki, senin gelişinin haricinde en büyük değişiklik de ice’ın bu evden ayrılması oldu 🙁 evimizin kedi karakteri ice, agresif bir kedi. Çocuklara karşı pek töleranslı olmadığından sen geldikten sonra çok tedirgin olduk oğlum. 10 senelik beraberliğimizde ondan ayrılmayı hiç ama hiç düşünmemiştim bile. Fakat sözkonusu sen olunca insan yapamam dediği herşeyi yapabiliyormuş öğrendim. Çok uzağa değil sadece ananene bıraktık ice’ı. Oraya gittiğimizde görebileceğiz.
On günlük hikayenden kısa kısa şeyler paylaştım oğlum. Önümüzde daha seninle paylaşacağımız uzuuuun yıllarımız olur inşallah.
Ege’m, canım oğlum… Seninle o kadar mutluyuz ki… Evimizin küçük adamı, neşesi oldun. Birtanemiz, ışık parçamız. Bahtın güzel olur inşallah, pırıl pırıl bir hayatın olur inşallah oğlum benim.
Dünyamıza hoşgeldin egecim..