bebeğim,

sen dünyaya geldikten sonra bir süre daha ice abinle evimizi paylaştık.

ice abin öyle internetteki bebeklerin hırpalamalarına sabırlı kediler gibi uysal bir kedi değildi. agresif ve ne yapacağı önceden kestirilemeyen bir pisiydi. kendi halinde takılıyordu evde, ona dokunan olmazsa. bir gün arkadaşımızın oğluna (berkay) pati atmışlığı da vardı.

seni onunla bir odada yalnız bırakamaz olmuştuk. imdadımıza annanen yetişti ve kendi evine aldı onu. başka bir yol düşünemiyordum bile…

sen onun için deli oluyordun. annanene gittiğimizde peşinden oda oda emekliyor bazen de onu sıkıştırıyordun. öyle bir gün de seni baya kötü bir şekilde tırmalamıştı. 🙁 başında ve omzunda baya bir iz vardı. acık da kanamıştı başın.

11 yıldır benimleydi oğlum. sütten kesildiğinde almış, koynumda büyütmüştüm… acı tatlı bir sürü anımız vardı.

geçen gün annanen artık ice abinin evde durmadığını, geceleri balkondan komşuların balkonlarına kaçıp küçük çocuklarına diş gösterdiğini söyleyince babanla aldık evimizin bahçesine getirdik onu. sandım ki bizim bahçede takılacak, sandım ki gezip gezip tekrar bahçeye dönecek. ama öyle olmadı. gitti… ve gelmedi bir daha… 🙁

:,(  bize küsüp terkettiğini dünmek beni çok üzüyor. diğer bir ihtimal ise ecelinin gelmiş olabileceği. belki de eceli gelmişti ve ice abin ölüsünü bize göstermek istemedi. 🙁

çok üzgünüm… umarım bize kırılmadı… küsmedi… öldükten sonra başka diyarlar varsa tekrar orada bir araya geliriz belki…

not: 3 gün sonra evimizin yanında motosikletimizi koyduğumuz garajın içinde bulduk kendisini :)) çok sevindim… artık orada takılıyor :)))